در این ویدیوی جذاب، لرد پاتنام، کارگردان و فیلمساز انگلیسی، از مسئولیت خبرنگاران و روزنامه نگاران می گوید.
تا نیمه این ویدیو را ترجمه کرده ام، آنرا تکمیل می کنم و حتما روی سایت تد ترجمه فارسی آن نیز قرار خواهد گرفت، اما در اینجا، خلاصه فارسی این ویدیو و نظر خودم را برای خوانندگان عزیزی که به اینترنت پر سرعت دسترسی ندارند، ذکر می کنم:
نظرات نگارنده وبلاگ درباره زیرساخت های دستیابی به دمکراسی:
دمکراسی، یک نظام پویا است، و در عین حال، بسیار نیز آسیب پذیر است.
زمانی رای و نظر مردم ارزش خواهد داشت و نظام دمکراسی به واقعیت پیوسته که مردم بتوانند تحت شرایط مشخصی رای بدهند، رئوس این شرایط به قرار زیر است:
- امنیت قبل و بعد از رای گیری: برای دست یابی به دمکراسی، تنها صندوق رای کفایت نمی کند، مردم باید قبل و بعد از رای گیری نیز امنیت داشته باشند! مگر نه انکه در عراق (زمان صدام) نیز صندوق رای بود؟! اما اگر کسی به صدام رای نمی داد، او را می یافتند و می کشتند!!
- باید مردمی که پای صندوق رای می ایند، به مفاهیمی چون دمکراسی، سکولاریسم اعتقاد داشته باشند! (مگر نه آنکه در مصر نیز انتخابات برگزار شد و یک اسلام گرای دیکتاتور، چون محمد مرسی رای آورد؟!)
- رسانه ها را رکن چهارم دمکراسی می خوانند، و اندیشمندان، ارزش رسانه های آزاد را به اندازه پارلمان مهم می دانند! یعنی اگر سه رکن های همیشگی یک حکومت دمکراتیک عبارت است از سه رکن مستقل قضایی، پارلمان و اجرای؛ آنگاه مطبوعات آزاد نیز به اندازه پارلمان، ارزش دارند.
- باید قبل از برگزاری انتخابات، آزادی بیان وجود داشته باشد، و رسانه ها و مردم بتوانند هم گزینه های روی میز را نقد کنند، و تصمیم آگاهانه ای را بگیرند. انتخاب کورکورانه، ارزشی ندارد.
- بعد از برگزاری انتخابات نیز، باید آزادی بیان وجود داشته باشد، وگرنه فرد منتخب، ممکن است از قدرت خود سو استفاده کند، اما در صورت وجود رسانه های آزاد، جرات چنین کاری را نمی یابد، چون رسانه ها او را افشا می کنند...!
- از همه مهمتر، برای استقرار دمکراسی، باید شهروندان در قبال نظام دمکراسی، احساس مسئولیت کنند، چه قبل و چه بعد از انتخابات، باید وقت بگذارند، گزینه ها را به دقت بررسی کنند، و حتی بعد از انتخابات، رفتار مسئولانه ای داشته باشند، و به دقت، رفتار فرد منتخب را زیر نظر بگیرند، و اگر او به سمت دیکتاتوری رفت، قد علم کنند و مخالفت خود را ابراز دارند.
- از طرف دیگر، برای استقرار دمکراسی در یک جامعه، باید روزنانه نگاران و اهالی رسانه، رفتار مسئولانه ای را پیشه کنند، و تمامی تلاش خود را برای نظارت بر رخدادهای سیاسی، به کار بندند.
خلاصه ترجمه از لرد پاتنام:
او ابتدا مثالی از دعوای حقوقی می زند که قریب یکصد سال پیش در شهر گلاسکو رخ داده است، و دوست یک خانم، برای او یک بطری آبجو می خرد، و بعد که آبجو را می خورد، با بقایایی حلزون مرده روبرو می شود و در نتیجه در بیمارستان به دلیل بیماری گوارشی، بستری می گردد.
موضوع به دادگاه کشیده می شود، و قاضی انگلیسی، برای اولین بار یک نظریه مهم را مطرح می کند، که پایه و اساس بسیاری از پرونده ها و تئوری های حقوقی در امروز است، قاضی پرونده، دستور می دهد که شرکت سازنده آبجو، به این خانم خسارت بدهد؛ و در حکم خود می نویسد: "شما موظف هستید که تا مراقب باشید، که رفتار شما یا سهل انگاری از شما سر نزدند، در صورتی که می توانید ببینید این رفتار یا سهل انگاری، ممکن است به آزار و یا آسیب دیگران بیانجامد، شما مسئول هستید."
این تئوری حقوقی، به مسئولیت مراقبت، معروف شده است.
سال گذشته، انجمن غیرانتفاعی هانسارد، که به تشویق مردم برای مشارکت هر چه بیشتر در سیاست می پردازد، هنگام انتشار گزارش سالیانه خود، یک گزارش نیز درباره رابطه مردم و رسانه ها منتشر کرد، که چند نکته آن به قرار زیر است:
- کسانی که نشریات تبلوید (یا همان نشریات زرد) را مطالعه می کنند، دو برابر بیشتر از مردمی که چنین نشریاتی را نمی خوانند، با نظرات سیاستمداران موافق هستند.
- خوانندگان چنین نشریاتی، نه تنها در سیاست خود را وارد نمی کنند، بلکه تنها نظرات سیاستمداران را تایید می کنند..!
در حقیقت، صاحبان نشریات این چنینی، از وظیفه مهم خود غافل هستند.
مسئولیت مراقبت از رفتار، زمانی مطرح می شود که یک نفر یا یک گروه از افرارد، رفتاری را پیشه می کنند که می تواند باعث آزار و یا آسیب دیگران شود.
این تئوری، بر روی مسایل مشخصی تمرکز می کند، مانند اینکه یک شرکت چگونه باید محصولات خود را تولید کند، یا مثلا یک مهندس برق، باید چگونه سیم کشی خود را انجام دهد، کمتر پیش می اید که این تئوری،در زمینه ای چون دمکراسی و سیاست نیز وارد شود.
لرد پاتمن، سوال اساسی را مطرح می کند:
آیا صاحبان نشریاتی که ذکر آنها رفت، متوجه مسئولیت خود هستند؟ آیا رفتار مسئولانه ای را پیشه کرده اند؟ آیا وظیفه خود را در قبال جامعه، به خوبی انجام می دهند!؟
ممکن است برخی بگویند، این نشریات، از حق آزادی بیان خود استفاده می کنند، و نمی توان کسی را مجبور کرد که راجع به موضوع خاصی، مطلب بنویسد یا ننویسد! لرد پاتمن، معتقد است که می توان بین آزادی بیان و رفتار مسئولانه در قبال جامعه، یک تعادل منطقی برقرار کرد:
یک روزنانه نگار، فیلمساز یا وبلاگ نویس، مسئولیت مشخصی را در قبال جامعه دارند، آنها از یک توانایی برخورد دارند، و دریچه ای را برای برقرار ارتباط با مردم دارند، و باید از این امکان خود، به صورت مسئولانه ای در استفاده کنند.
برای اینکه دمکراسی بتواند به نحو احسن کار کند، نیازمند شهروندانی است که حاضرند وقت خود را صرف مسایل حامعه کنند، و به آنها بپردازند، و آنها را نقد کنند، اطلاعات درست بیابند، و تصمیم درست بگیرند.
وظیفه روزنامه نگاران است که مردم را به نحوی آگاه کنند، که آن مردم بعدا بتوانند بهترین تصمیم در هنگام رای گیری را به نحوی بگیرند که نه تنها منافع خود، بلکه منافع کل جامعه را حفظ کنند.
نوشته های پیشین:
