نوشته دیگر امروز:
![]()
سازمان عفو بین الملل از مقامات ایران درخواست کرده است که هر چه سریعتر، امکان دسترسی زندانیان را به خدمات پزشکی فراهم کنند.
هر چند حق دسترسی زندانیان به خدمات پزشکی در قانون ایران تضمین گردیده است، اما زندانیان سیاسی که درخواست مرخصی درمانی می کنند تا بتوانند از خدمات پزشکی بیمارستانی که در زندان به آنها ارایه نمی گردد، برخوردار شوند، شاهد این هستند که درخواست آنها رد می شود، و مورد تبعیض واقع می گردند.
از آغاز ماه نوامبر، دوازده روز پبش، چند زندانیی سیاسی در زندان اوین، وکیل مدافع حقوق بشر، اقای عبدالفتاح سلطانی، و دیگر زندانیان سیاسی، چون امیر خسرو دلیرستانی، مهدی خدایی، و سعید مدنی، اعتصاب غذای تر را آغاز کرده اند تا به نبود خدمات پزشکی در زندان و ممانعت از دسترسی زندانیا سیاسی به خدمات پزشکی، اعتراض کنند.
در نامه خود، افراد اعتصاب کننده، اعلام کرده اند که افراد زیر از دسترسی به خدمات پزشکی محروم گردیده اند:
- محمد حسن یوسف پوریسفی، که از بیماری قلبی رنج می برد.
- اسماعیل برزگر،
- احمد دانشپور، که بیست کیلو از وزن خود را به دلیل نبود خدمات پزشکی از دست داده است.
- حمید نقیبی که مبتلا به سرطان است.
- داورد اسدی که نیازمند جراحی بر روی پا و لگن است.
- مرتضی محمدی،
- علی رضا ااحمدی
- نادر جانی که جانباز دوران جنگ ایران و عراق است و شیمیایی شده است.
- یاشار دارشفایی،
- مهدی کروبی و میرحسین موسوی نیز از فوریه 2011 در زندان عیر رسمی به سر می برن.د
اعتصاب کنندگان، اعتصاب خود را در دهم ماه نوامبر 2013، بنا به درخواست ده ها زندانی سیاسی و خانواده های آنها، پایان دادند.
دختر عبدالفتاح سلطانی، به سازمان عفو بین الملل گفته است، هر چند پدر من قبلا مخالفت خود را با اعتصاب غذا به عنوان یک روش ابراز اعلامشکایت و مخالفت بوده است، اما شرایط وخیم زندانیان سیاسی که از بیماری رنج می برند، او را ناچار کرده است که به اعتصاب غذا متوسل شود.
پیرو اعتصاب غذای سلطانی، هشتاد زندانی سیاسی در زندان رجایی شهر نیز به اعتصاب غذای سه روزه ای در دست زده اند تا حمایت خود را اعلام دارند.
شرایط زندان های ایران به شدت بد است، و زندانیان قربانی رفتارهای غیر انسانی و خشن می شوند. این شرایط بد، به اضافه شلوغی زندان، نبود غذای مناسب و محرومیت زندانیان از دسترسی به خدمات پزشکی، باعث وخامت شرایط جسمی آنها می گردد.
بسیاری از زندانیان که از بیماری های سخت رنج می برند، تقاضای مرخصی درمانی کرده اند، اما مقامات زندان، این درخواست ها را رد کرده اند.
عدم ارایه خدمات پزشکی به بیماران، زیر پا گذاشتن تعهدات بین المللی است که رژیم ایران دارد. محرومیت زندانیان از خدمات پزشکی، نقض میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی است که ایران نیز آنرا امضا کرده است.
استانداردهای سازمان ملل، دولت ها را موظف می کند که زندانیان بیمار را به مراکز خدمت پزشکی منتقل کنند و به آنها خدمات پزشکی ارایه کنند.
سازمان عفو بین الملل، اسناد دیگری مبنی بر محرومیت زندانیان بیمار از دسترسی به خدمات پزشکی در اختیار دارد، به عنوان مثال:
حسین رونقی ملکی، که با حکم پانزده سال زندان ربرو است، یک وبلاگ نویس و فعال سیاسی است، او از بیماری ناشی از شکنجه در دوران بازداشت رنج می برد، اما از خدمات پزشکی محروم است. کلیه های او آسیب دیده است.
رضا شهابی، فعال حقوق کارگری است که به دلیل کمردرد شدید ناشی از حراجی، نیاز به خدمات پزشکی ادارد، اما همچنان از خدمات پزشکی محروم است.
محمد رضا پورشجری، دیگر وبلاگ نویس ایرانی، که با نام سیامک مهر می نویسد، و در زندان قزل حصار نگه داری می شود، دو بار حمله قلبی داشته، از بیماری آرتروز نیز رنج می برد، اما همچنان از خدمات پزشکی محروم است.
نوشته های چند روز گذشته:
و چند نوشته اخیر این وبلاگ:
4) /----------/داستان سرداران جنگ و مصونیت مضاعف آقازاده های آنها!/ امام زاده های زنده ای که مشغول دلالی هستند...!
5) /----------/چوبه دار، ننگ هر جامعه متمدنی است! / شهروندانی که اعتراض نمی کنند نیز در مسئولیت این فاجعه شریک هستند...!